Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Ο Ι.Ν.Παμμεγίστων Ταξιαρχών των Ελευθερών και οι παλιοί Ελαιώνες του χωριου

Ο Ελευθερές έχει μια συνέχεια απο τα Βυζαντινά χρόνια εως και σήμερα σαν οικιστικό συγκρότημα.

Στον Ελευθεραί πιθανόν στα τέλη του 14ου αιώνα ιδρύθηκε Μονή ενδεχομένως αφιερωμένη στην Μεταμόρφωση του Χριστού η στην Παναγία από την οποία σώζονται μόνο ερείπια.

Η Μονή θα βρισκοταν βορείως του σύγχρονου οικισμού και πιθανόν στην ίδια περιοχή που στην συνέχεια ιδρύθηκε ο παλαιός Ναός των Παμμέγιστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ

Ο Ναός των Ταξιαρχών περιέχει λιτό τέμπλο και φορητές  εικόνες νεότερων χρόνων καθώς είναι γνωστό ότι υπήρξε καταστροφή του και σφαγή του πληθυσμού κατά τον 19ο αιώνα

Ο Ναός ανεγέρθηκε το1820 αρχιερατείας Διονυσίου Αμφίδου Αρχιεπίσκοπου Ελευθερουπόλεως και ανακαινίσθηκε το 1894 με δαπάνες των κατοίκων της Πολίχνης.

Επιγραφή που αναφέρει την ανέγερση (1820)

Επιγραφή που αναφέρει την ανακαίνιση (1894)

Οι εικόνες του τέμπλου αλλά και του συνόλου των εικόνων του ναού δημιουργήθηκαν από  δυο ζωγράφους το 1893.Ο Ιβάνος και Αμβάνος Στεφάνου από την Άνω Βροντού Σερρών οι οποίοι ξενιτεύτηκαν για λίγο καιρό και έμειναν στον Ελευθεραί ώστε να δημιουργήσουν τα έργα τους.Η φιλοξενία ήταν δεδομένη εκείνη την εποχή καθώς αποτελεί πρακτική στις περιπτώσεις που καλούνταν ζωγράφοι για να φιλοτεχνήσουν έργα.












Ακολουθει αναλυτικο βιντεο με θεμα : «Οι εικόνες του ναού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Ελευθερών Καβάλας: μαρτυρίες καλλιτεχνικών και πνευματικών επαφών» του
Νικόλαος Μπονόβας – Διδάκτωρ Αρχαιολογίας, Αρχαιολόγος.
Το θεμα παρουσιάστηκε στο 1ο συνέδριο τοπικής ιστορίας Παγγαίου τον Οκτώβριο του 2016. 



----------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Οι Ελαιώνες του Ελευθερέ

Φωτογραφία που απεικονίζει τον Κάμπο Ελευθερών προς Σύμβολο από την θέση που βρίσκεται σήμερα ο Βιολογικός Σταθμός.Χρονολογία άγνωστη

 


Η Ελιά είναι ένα δέντρο μοναδικό με πλούσια διατροφική αξία.Οι αρχαίοι γνώριζαν πολύ καλά την αξία αυτού του δέντρου και υπάρχουν πολλές αναφορές είτε σε γραπτά είτε από αντικείμενα που έχουν βρεθεί για την καλλιέργεια τους στον Ελλαδικό χώρο.Μην ξεχνάμε ότι στην Κρήτη έχουν βρεθεί ελαιώνες που χρονολογούνται άνω των 1000 ετών.
Στην περιοχη μας με μια μικρή έρευνα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί ότι η Ελιά ήταν μέρος της διατροφής των τοπικών πληθυσμών από αρχαιοτάτων χρόνων είτε σαν καρπός είτε σαν λάδι.Αν υπολογίσουμε και το γεγονός ότι υπήρχαν λατομεία Μυλόπετρων τα οποία έκοβαν πέτρες για την κάλυψη των αναγκών της περιοχής,αλληλένδετα έρχεται η σκέψη ότι αυτές χρησιμοποιούταν είτε για να πατήσουν σιτηρά ειτε για την παραγωγή λαδιού.  
Αναλογο παλιοτερο θεμα με τα λατομεια Μυλοπετρων μπορειτε να δειτε εδω:
http://zoumeperamo.blogspot.gr/2015/12/blog-post_30.html

Μια βόλτα λίγο έξω απο τον Ελευθερέ μπορεί κάποιος να συναντήσει πολύ παλιούς Ελαιώνες με δέντρα που ξεπερνάν την 100ετια ζωής (και λίγα γράφω).Τα δέντρα έχουν σχηματίσει εντυπωσιακούς σχηματισμούς με την πάροδο του χρόνου και σίγουρα αποτελούν μέρος της ιστορίας του χωρίου.Σίγουρα μια προσπάθεια χρονολόγησης των δέντρων από επιστημονικό προσωπικό θα άξιζε ώστε και εμείς οι νεότερες γενιές να μάθουμε την ηλικία αυτών των εντυπωσιακών δέντρων και να κατανοήσουμε ταυτόχρονα τις διατροφικές ανάγκες των παλιότερων κατοίκων της περιοχής.






Για την ξενάγηση ευχαριστώ τον Στέφανο Δημητρίου κάτοικο Ελευθερών,για το φωτογραφικό υλικό Αθηνά Τσομπανίδου κάτοικο Ν.Περάμου όπως και το γκρουπ στο facebook Ελευθερες Καβαλας Παλιες Φωτογραφιες . Leftere Kavala Eski fotoğraflar

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016

Ελευθερές,μια μικρή αναδρομή στην ιστορία του χωριού



Συνεχίζοντας την προβολή της περιοχής μας και των χωριών μας αυτή την φορά θα αναρτήσω ένα άρθρο το οποίο είχε γραφτεί πριν απο χρόνια για την εφημερίδα
''Μνημη των Μικρασιατων Καβαλας'' και γράφτηκε από τον κ.Σπύρο Δ.Μπαστούνη.
Ευχαριστώ τον κ.Κυριάκο Λυκουρίνο που έψαξε στο αρχείο του και μου έστειλε το άρθρο.

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------






Οι Ελευθερές

του Σπύρου Δ. Μπαστούνη



Οι Ελευθερές είναι ένα από τα πιο ιστορικά χωριά της περιοχής μας, με ρίζες που ανάγονται στον 7ο π.Χ. αιώνα. Άκμασε κατά τη βυζαντινή περίοδο, όταν η τότε Ελευθερούπολις (το 1930 το όνομα αυτό δόθηκε στο γειτονικό Πράβι) ήταν έδρα της ομώνυμης Επισκοπής και είχε, κατά την προφορική παράδοση, 17.000 κατοίκους και 22 χριστιανικούς ναούς. Το 1664 καταστράφηκε ολοκληρωτικά από μεγάλο σεισμό και έχασε την παλιά της αίγλη. Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας το όνομα του χωριού αλλοιώθηκε σε Λευτερόπολη και αργότερα σε Λευτεραί  ή Λευτέρ για να καταλήξει προς τα τέλη του 18ου αι. στο σύγχρονο «Ελευθεραί».

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες της τουρκοκρατίας στο χωριό κατοικούσαν γύρω στις 100 τουρκικές οικογένειες σε δυο χωριστούς, λόγω της ιδιομορφίας του χώρου, «μαχαλάδες», που ο καθένας είχε το δικό του τζαμί. Οι Τούρκοι είχαν δικά τους χωράφια, όσο γινόταν πιο κοντά στα σπίτια τους, που τα καλλιεργούσαν οι ίδιοι, ενώ κάτω ο πλούσιος κάμπος ήταν χωρισμένος σε τρία «τσιφλίκια», που ανήκαν σε ισχυρούς μπέηδες.

Οι Έλληνες εντόπιοι κάτοικοι είχαν αραιώσει απελπιστικά. Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αι. υπήρχαν μόνο γύρω στις 50 οικογένειες, χωρίς δικά τους χωράφια. Δούλευαν στα τσιφλίκια των μπέηδων και ζούσαν σε αγροτόσπιτα μέσα στον κάμπο ή σε παλιά σπίτια στις άκρες του χωριού.

Από το 1880 περίπου, με τη βοήθεια τριών πλούσιων οικογενειών που ήρθαν από την Ήπειρο και αγόρασαν κτήματα από τους Τούρκους, αρχίζει να καλλιτερεύει η ζωή τους. Οργανώνονται σε ξεχωριστό συνοικισμό, που τους έχτισε ο πλούσιος Ηπειρώτης Ρουσιαμάνης, στην άκρη του πάνω μαχαλά προς το βουνό. Χτίζουν την εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών και σιγά-σιγά αποκτούν και δική τους γη, όπου καλλιεργούν καλαμπόκι, βαμβάκι, λαχανικά και καπνά. Δίπλα στην εκκλησία με την οικονομική συνδρομή του Ρουσιαμάνη χτίζουν και σχολείο, όπου φοιτούν τα παιδιά τους και τα παιδιά των Ηπειρωτών και διδάσκει εντόπιος «γραμματοδιδάσκαλος».

Οι σχέσεις των Ελλήνων κατοίκων με τους Τούρκους ήταν καλές και, με εξαίρεση μερικά μικροεπεισόδια, δεν δημιουργούνταν μεταξύ τους σοβαρά προβλήματα.

Από το 1922 αλλάζει ριζικά η εικόνα του χωριού, αφού μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό του ελληνισμού της Ανατολής, στις Ελευθερές μεταφέρονται πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη. Οι πρώτοι προέρχονταν από τα νοτιοδυτικά παράλια της Ιωνίας, την περιοχή των Σωκίων, και έφτασαν εδώ ρακένδυτοι και γυμνοί ύστερα από αφάνταστους βασανισμούς και ταλαιπωρίες σε διάφορα νησιά μας (Χίο, Μυτιλήνη, Κρήτη, Σάμο). Οι δεύτεροι προέρχονταν από την περιοχή του Οικονομίου και των Αιγιαλών (επαρχίας Σηλυβρίας) της Ανατολικής Θράκης. Οι πρόσφυγες αρχικά διέμειναν σε κάποιους καταυλισμούς υποτυπώδους υποδοχής και αργότερα η Ε.Α.Π. (Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων – Γραφείο Καβάλας) τους εγκατέστησε στα σπίτια των ανταλλάξιμων Τούρκων. Σύμφωνα με στοιχεία της Γενικής Διεύθυνσης Εποικισμού Μακεδονίας της Ε.Α.Π., στις Ελευθερές αποκαταστάθηκαν 147 προσφυγικές οικογένειες, που αριθμούσαν 504 άτομα.

Όταν ήρθαν οι πρόσφυγες στο χωριό βρήκαν 47 οικογένειες με 151 άτομα εντόπιους Έλληνες, που ήταν εγκατεστημένοι στον επάνω εντόπιο μαχαλά, και 9 οικογένειες με 34 άτομα, που είχαν έρθει πριν πολλά χρόνια από την Ήπειρο.

Φαίνεται όμως ότι στα αμέσως επόμενα χρόνια εγκαταστάθηκαν στο χωριό και άλλοι κάτοικοι (και γηγενείς και πρόσφυγες), αφού στην Απογραφή του 1928 καταγράφονται στις Ελευθερές 973 άτομα, εκ των οποίων οι 677 αναφέρονται ως «πρόσφυγες ελθόντες μετά την μικρασιατικήν καταστροφήν». Ανάμεσα σ’ αυτούς είναι και 17 άτομα από τον Πόντο και 4 από την Αρμενία.  

Με τους πρόσφυγες μπήκε στο χωριό νέο αίμα, ζωντάνεψε ο αδύναμος οργανισμός του. Σχηματίστηκε ένα πληθυσμιακό μωσαϊκό από άτομα με διαφορετική προέλευση, χαρακτήρα, νοοτροπία, πολιτισμό, ήθη, έθιμα και γλωσσικό ιδίωμα και έπρεπε να περάσουν σχεδόν δυο γενιές για να ομογενοποιηθούν.

Οι εντόπιοι, με εξαίρεση εκείνους που είχαν ρίζες από την Ήπειρο, ήταν λίγο οπισθοδρομικοί, δεμένοι σ’ ένα συντηρητικό τρόπο ζωής μιας κλειστής κοινωνίας, και στις δουλειές τους δεν ήθελαν ν’ αλλάξουν τίποτε απ’ ό,τι βρήκαν, σε αντίθεση με τους πρόσφυγες, που ήταν πιο προοδευτικοί, ικανοί να προσαρμοστούν σε νέες συνθήκες, νέους τρόπους ζωής, καινούργιο περιβάλλον.

Στα πρώτα χρόνια οι εντόπιοι έβλεπαν τους πρόσφυγες με καχυποψία και ψυχρότητα, τους έλεγαν «τουρκόσπορους» και εκείνοι, με τη σειρά τους, τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά «γκαγκαβούζηδες», ενώ τα παιδιά εκδήλωναν την αντιπάθεια αναμεταξύ τους με αληθινό πετροπόλεμο. Σε λίγα όμως χρόνια, θέλεις οι πατρικές συμβουλές των Μητροπολιτών Ελευθερουπόλεως, όταν επισκέπτονταν το χωριό, θέλεις το καθημερινό αναγκαστικό αντάμωμα των κατοίκων στον κάμπο, θέλεις το μαθήτεμα στο σχολείο, όπου πήγαιναν μαζί τα εντόπια παιδιά με τα προσφυγόπουλα και θέλεις ακόμα το… λοξοκοίταγμα των εντόπιων παλικαριών στις όμορφες προσφυγοπούλες με το χλωμό πρόσωπο, θέλεις όλα αυτά μαζί, έσπασαν τους πάγους, μαλάκωσαν τις καρδιές και ήρθε η ουράνια ζεστασιά στις ψυχές των χωριανών. Τώρα πια δεν ακούγονταν οι λέξεις «εντόπιος», «Θρακιώτης» ή «Μικρασιάτης» αλλά όλοι τους ήταν οι συγχωριανοί, οι «Λευτεριανοί». Βέβαια για πολύ καιρό διατήρησαν τα ήθη και έθιμά τους στο ντύσιμο, στους χορούς, στα τραγούδια.

Οι κάτοικοι του χωριού, με εξαίρεση λίγους κτηνοτρόφους, ασχολούνταν ανέκαθεν αποκλειστικά με τη γεωργία. Όταν εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες, επειδή όλοι τους προέρχονταν από αγροτικές περιοχές, η Ε.Α.Π. παραχώρησε σε κάθε οικογένεια ένα κομμάτι γης και τους προμήθευσε τον απαραίτητο εξοπλισμό για την καλλιέργεια της γης. Αργότερα έγιναν στον κάμπο από το Κράτος εγγειοβελτιωτικά έργα, αποξεράθηκαν βάλτοι και έλη, μεγάλωσε η καλλιεργήσιμη έκταση και έτσι αυξήθηκε η γεωργική γη των οικογενειών. Τον πρώτο καιρό υπήρχε μια διαφορετικότητα στις καλλιέργειες. Οι εντόπιοι ήταν συνηθισμένοι στα παραδοσιακά τους είδη, καλαμπόκι, σιτάρι και φασόλια. Οι Θρακιώτες προτιμούσαν τα αμπέλια και τα λαχανικά, αφού αυτά καλλιεργούσαν στη Θράκη, ενώ οι Μικρασιάτες  τα καπνά, το σιτάρι και τα φρούτα. Σιγά-σιγά οι εντόπιοι στράφηκαν και στις καλλιέργειες που έφεραν οι πρόσφυγες απ’ τις πατρίδες τους, πήραν και εκείνοι από τους εντόπιους τις δικές τους και έτσι με τον καιρό γέμισε ο κάμπος από κάθε λογής αγροτικά αγαθά με κυριότερα τα αμπέλια, το σιτάρι, τον καπνό, τα φρούτα και λίγες ελιές. 



Το κέντρο της θρησκευτικής ζωής για τους εντόπιους αλλά για πολλά χρόνια και για τους πρόσφυγες ήταν η εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών, με την παλιά θαυματουργή εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ, που όλοι την ευλαβούνταν πολύ. Ήταν ένα παλιό χτίσμα του 1891 στον επάνω εντόπιο μαχαλά. Εκεί οι χαρές και τα πανηγύρια, οι λύπες και οι εξόδιοι αποχαιρετισμοί. Γύρω στο 1975 εγκαινιάστηκε η καινούργια εκκλησία του χωριού, ο Άγιος Δημήτριος, που χτίστηκε στη μέση του χωριού για να ενώνει μαζί με το σχολείο τους δυο μαχαλάδες αλλά και τις ψυχές των χωριανών.

Κατά την περίοδο της βουλγαρικής Κατοχής 1941-1944, οι κάτοικοι των Ελευθερών, όπως και όλης της περιοχής, έζησαν αμέτρητες δοκιμασίες. Ξανάρθε όμως η ελεύθερη ζωή και δεν χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να μπορέσει το χωριό να ξαναβρεί το δρόμο του για την πρόοδο και τη δημιουργία. Από τη μέρα που εγκαταστάθηκαν εδώ οι πρόσφυγες μέχρι σήμερα έχουν περάσει τέσσερις γενιές. Η πρώτη γενιά των προσφύγων είχε αγωνιστεί σκληρά για να μπορέσουν να επιζήσουν στη νέα τους πατρίδα. Η δεύτερη αγωνίστηκε για να ενσωματωθεί και να στεριώσει μέσα στην κοινωνία, όπως αυτή είχε πλαστεί κάτω από τις νέες τοπικές, πολιτιστικές, οικονομικές και πληθυσμιακές συνθήκες. Και από εκεί κι εμπρός η τρίτη και τέταρτη πια γενιά κοίταξαν να πάρουν ό,τι θα μπορούσαν απ’ την παράδοση και τη γνώση των προηγούμενων και να χαράξουν το δικό τους δρόμο για την επιτυχία τους στη ζωή. Γι’ αυτό, χωρίς να αφήνουν εκείνα που κληρονόμησαν απ’ τους προηγούμενους, δέχτηκαν κάθε καινούργια επιστημονική γνώμη στο χώρο της γεωργίας, της υγιεινής, της πολεοδομίας, του πολιτισμού κ.ά.  Έτσι οι νέοι άφησαν τις παραδοσιακές καλλιέργειες του καπνού και των δημητριακών και με την καθοδήγηση των κρατικών υπηρεσιών στράφηκαν στις πολύ αποδοτικότερες καλλιέργειες των αμπελιών και των φρούτων και βελτίωσαν τη ζωή τους.


Με το πέρασμα των χρόνων το χωριό απέκτησε σύγχρονες υποδομές, άλλαξαν οι τρόποι ζωής και διασκέδασης και βελτιώθηκε το μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο των κατοίκων. Σήμερα οι Ελευθερές δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε απ’ όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν τη ζωή ενός σύγχρονου οικιστικού οργανισμού. Το μόνο παράπονο των χωριανών είναι ότι, με τις τελευταίες διοικητικές ανακατατάξεις στη χώρα μας, το χωριό έπαψε πια να αποτελεί ξεχωριστή Κοινότητα. Ειδικά με το σχέδιο «Καλλικράτης» ούτε καν Κοινοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Ελευθερών θεωρείται, αλλά απλώς… μια «τοπική κοινότητα» του ευρύτερου Δήμου Παγγαίου, της Περιφερειακής Ενότητας Καβάλας, της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.


--------------------------------------------------------------------------------------------------------
 Όποιος φίλος διαθέτει ιστορικό υλικό και πληροφορίες για το χωριό Ελευθερές και θέλει να το μοιραστεί μαζί με το blog ας μου στείλει το υλικό στο ger_zoym@yahoo.gr.


Ευχαριστώ για τις φωτογραφίες το διαδικτυακό γκρουπ στο facebook :

Ελευθερες Καβαλας Παλιες Φωτογραφιες . Leftere Kavala Eski fotoğraflar 
https://www.facebook.com/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B5%CF%82-Leftere-Kavala-Eski-foto%C4%9Fraflar-1394844127438972/?fref=ts









Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Ανακτορούπολη,από το χθες εώς και το σήμερα.



Στο 1ο συνέδριο τοπικής ιστορίας  του Παγγαίου που διεξήχθη στην Ελευθερούπολη στις  21-23/10/2016 δυο από τα πολλά ιστορικά θέματα που παρουσιάστηκαν αφορούσαν την Ανακτορούπολη δηλαδή το κάστρο της Νέας Περάμου.
Στο πρώτο βίντεο στο οποίο εισηγήτρια είναι η προϊσταμένη της αρχαιολογικής υπηρεσίας Καβάλας κ.Δαδάκη δίνονται πληροφορίες για την ιστορια του κάστρου και την αναστήλωση του ενώ στο 2ο βιντεο ο διδάκτωρ αρχαιολογίας και αρχαιολόγος κ.Ουλκέρογλου ο οποίος συμμετείχε και στις εργασίες αναστήλωσης της Ανακτορούπολης αναλύει άγνωστες πτυχές του κάστρου κατά τον 20ο αιώνα έως και σήμερα.


Βίντεο:
«Το έργο της αποκατάστασης στο Κάστρον Ανακτορούπολης»

Σταυρούλα Δαδάκη – Προϊσταμένη Εφορείας Αρχαιοτήτων Καβάλας – Θάσου



Βίντεο:



Ανακτορούπολη,η χρήση του κάστρου κατά τον 20ο αιώνα

Αναστάσιος Ουλκέρογλου - Διδάκτωρ Αρχαιολογίας,Αρχαιολόγος

 

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Μονοπάτι Καλόγερου-Μυρτόφυτο Δήμου Παγγαίου

Εδώ και καιρό έβλεπα στο facebook κοινοποιήσεις από τις προσπάθειες εθελοντών από το Μυρτόφυτο αλλά και τα γύρω χωριά με σκοπό την δημιουργία ενός όμορφου μονοπατιού που οδηγεί από το χωρίο Μυρτόφυτο στο Σύμβολο όρος.
Έτσι λοιπόν ζήτησα πληροφορίες σχετικά με το όλο εγχείρημα από τον Παναγιώτη Μπουλά τις οποίες παραθέτω παρακάτω:

 ΜΥΡΤΟΦΥΤΟ-ΜΟΝΟΠΑΤΙ-ΔΙΑΜΟΝΗ-ΦΑΓΗΤΟ-ΚΑΦΕ
Το Μυρτόφυτο είναι ένα ημιορεινό χωριό του Δήμου Παγγαίου, της Περιφερειακής Ενότητας Καβάλας.
Βρίσκεται στον πρώην Δήμο Ελευθερών (Φωλιά, Μυρτόφυτο, Ελαιοχώρι,Ελευθερές, Νέα Πέραμος, Νέα Ηρακλείτσα, Αγ.Ανδρέας),κοντά στην παλιά εθνική-παραλιακή οδό Θεσσαλονίκης-Καβάλας (132 χλμ).
Είναι κτισμένο στους πρόποδες του Όρους Σύμβολο και μπροστά του απλώνεται η θέα της Θάσου, το Άγιο Όρος και το απέραντο της θάλασσας,ενώ από την κορυφή του Συμβόλου Όρους φαίνεται το Παγγαίο Όρος και η Καβάλα.




ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Μία ομάδα εθελοντών από το χωριό αποφάσισε να αξιοποιήσει ένα παλιό μονοπάτι καθαρίζοντάς το, ώστε να μπορεί ο επισκέπτης να απολαύσει τη φύση που προσφέρεται αλλά και την πανέμορφη θέα.
Το μονοπάτι ξεκινάει από τα τελευταία σπίτια του χωριού και φτάνει μέχρι την κορυφή όπου υπάρχει η σπηλιά ΄΄Αγίασμα΄΄, με ενδιάμεση στάση δροσιάς την ΄΄Βρύση του δάσκαλου ΄΄.
Μία παλιά πηγή που αξιοποιήθηκε από τον τότε δάσκαλο του χωριού κ.Ρωμανίδη (δεκαετία 1960) και ανακατασκευάστηκε το 2016 με εθελοντική επίσης εργασία.
Η μαγευτική θέα από την κορυφή ανταμείβει την μία 1 ώρα και 20 λεπτά περίπου περπάτημα του επισκέπτη.
Άλλα 15-20 λεπτά περπάτημα στο δασικό δρόμο με προορισμό τη σπηλιά ΄΄Αγίασμα΄΄ (ακολουθώντας την σήμανση).
Στο γυρισμό από τη σπηλιά προς την κάθοδο, όποιος έχει παραπάνω όρεξη για άλλα 10 λεπτά περπάτημα στην αντιπυρική ζώνη, μπορεί να ανέβει στην κορυφή του βουνού και να απολαύσει ακόμη περισσότερη θέα.
Η πρόσβαση στο μονοπάτι είναι εύκολη αφού υπάρχει σήμανση τόσο μέσα στο χωριό, όσο και μέσα στο βουνό.
Ενδείκνυται για μικρούς και μεγάλους, έμπειρους και μή, ορειβάτες.
Με φαγητό και κρασάκι ή με καφέ και γλυκό μπορεί να κλείσει μία εκδρομή στο Μυρτόφυτο , ενώ μπορεί και να διανυκτερεύσει κανείς στον παραδοσιακό πέτρινο ξενώνα.
Και για ενθύμιο από την εκδρομή, αναμνηστικά χειροποίητα σουβενίρ, αμπελόφυλλα, κρασάκι ελαιόλαδο από τους τοπικούς παραγωγούς, αλλά και σταφύλια αν τύχει με την περίοδο παραγωγής τους ( Ιούλιο-Οκτώβριο).


 •Παραδοσιακός Ξενώνας Τσικρικώνη
•Ταβέρνα ΄΄Το Κτήμα΄΄ (στον κεντρικό δρόμο Ελαιοχωρίου-Μυρτοφύτου)
•Ταβέρνα ΄΄Τα κοτόπουλα του κυρ Περικλή΄΄ ( >> >> >> )
•Ταβέρνα ΄΄Ο Ελληνας΄΄ (παραλία Μυρτοφύτου+ενοικιαζομενα δωματια)
•Ταβέρνα ΄΄Ο Μιχάλης΄΄ ( >> >> + ενοικιαζόμενα δωμάτια)
•Καφέ ΄΄Στάθης΄΄
•Καφέ ΄΄Φοίλιστρον΄΄
•Καφέ-καντίνα ΄΄Νίκος΄΄ (στον κεντρικό δρόμο Ελαιοχωρίου-Μυρτοφύτου)
•Παντοπωλείο Τίμος
•Smile Market
•Εργαστήριο χειροτεχνίας και ζωγραφικής - Τσικρικώνη Ελένη
•Εργαστήριο συσκευασμένων αμπελόφυλλων - Καρακατσάνη Θεοδώρα
•Γλυκα του κουταλιου-Μαρμελαδες "Χρυσανιδης"
•Οινοποιϊα Τσικρικώνη Ευσταθίου
•Ελαιοτριβείο ΄΄Ορφέας΄΄
•Συσκευαστήρια Σταφυλιών : Lina, Ορφέας, Μίντζιλης, Κατσαγκιώτης, Παναγιωτίδης
•Boxit-Βιομηχανια χαρτοκιβωτιων





 Σχεδιάγραμμα του χωριού για εύκολη προσέγγιση της αρχής του μονοπατιού



Μονοπάτι-Μυρτόφυτο Μήκος μονοπατιού 1400-1500m. +700 για τη σπηλιά σε ίσιο δασικό δρόμο. +300m για μια ψηλή κορυφή με απέραντη θέα 360 μοιρών. (Προαιρετικά τα 2 παραπάνω αλλά αξίζει το κόπο) Το μεγαλύτερο μήκος της διαδρομής είναι βατό (ισιώματα και κατηφορίτσες). Μια ανηφοριτσα 10λεπτη στην αρχή και μια μια ίδια στο τέλος δηλαδή πριν τη κορυφή. Γενικά κάνει πολλές τραβέρσες οπότε γίνεται ευκολότερο. Ενδείκνυται για άντρες και γυναίκες, καπνιστές και μη,όπως και για ηλικίες 3+ με συνοδεία. Τους πιο ορεξάτους για πεζοπορία, οι δασικοί δρόμοι μπορούν να τους οδηγήσουν στα γύρω χωριά (Μυρτόφυτο, Φωλιά , Ελευθερές κλπ ) .Καλό βέβαια είναι να υπάρχει κάποια συσκευή GPS για όποιον δε ξέρει τη περιοχή, αν και όταν δεν υπάρχει ομίχλη, ο προσανατολισμός είναι σχετικά εύκολος.
















 Πληροφορίες για το μονοπάτι μπορείτε να βρείτε και στην σελίδα του στο facebook :
https://www.facebook.com/monopatimirtofito/?fref=ts


Ευχαριστώ τον Παναγιώτη Μπουλά για τις πληροφορίες και τις φωτογραφίες.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

1ο Συνεδριο τοπικης ιστοριας Παγγαιου-ΤΟΥΜΠΑ ΟΦΡΥΝΙΟΥ

Ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Καβάλας - Θεσσαλονίκης λίγο μετά τον κόμβο της Κάριανης το βλέμμα πέφτει σε έναν λόφο με περίεργο και εντυπωσιακό σχήμα.
Κάποιοι αυτό τον λόφο τον λένε πυραμίδα,κάποιοι άλλοι τον παρομοιάζουν με τον Τύμβο Καστά στην Αμφίπολη που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα παρακάτω και ελπίζουν να έχει ''μέσα του'' και αυτός κάτι αντίστοιχο με της Αμφίπολης.

όπως φαίνεται ο λόφος από την επαρχιακή οδό Καβάλας- Θεσσαλονίκης

ο λόφος όπως φαίνεται από το google earth




Στο 1ο Συνέδριο τοπικής Ιστορίας του Παγγαίου το οποίο έγινε στην Ελευθερούπολη στις 21-22-23 Οκτωβρίου 2016 είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε τελικά για τον λόφο ο οποίος στους αρχαιολογικούς όρους ονομαζεται ''Τούμπα Οφρυνίου''.



Ακολουθεί το βίντεο με θέμα:
Τούμπα Οφρυνίου: Ένας προϊστορικός οικισμός στις παρυφές του Όρους Παγγαίου Ομιλητής Ιωάννης Σουκούντας -Υπ. Διδάκτωρ Προϊστορικής Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.


Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016

ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΞΗ ΚΑΥΣΟΞΥΛΕΥΣΗΣ

Παρακάτω οι κανονισμοί που πρέπει να έχουν υπόψιν όσοι έχουν σκοπό να κόψουν ξύλα για θέρμανση στην περιοχη μας.